Tłumaczenia w kontekście hasła "I rejected all that" z angielskiego na polski od Reverso Context: I know I rejected all that, but it's because I wanted a life outside of this town.
Piszę to bo potrzebuję pomocy w podjęciu decyzji, a także muszę się wygadać. Miałam znajomego M. był to kuzyn mojej przyjaciółki i zawsze należał do naszej paczki. Odkąd się wprowadziłam do mojej miejscowości (11 lat temu) to się z nim przyjaźniłam. Wtedy byliśmy jeszcze gówniarzami, chodziliśmy do podstawówki. Zawsze wszyscy się z nas śmiali, że my kiedyś skończymy razem. Nasza przyjaźń trwała. Chodziliśmy razem do klasy do gimnazjum i połączyło nas coś więcej. M. zawsze był typem lowelasa. Zmieniał dziewczyny jak rękawiczki i z żadną nie zamierzał być dłużej. Jednak jeżeli już z jakąś się spotykał, to w tym czasie również spotykał się ze mną. Do pewnego czasu to akceptowałam. Nie robiłam z tego problemu, bo nie zależało mi na poważnym związku z nim. Byłam w nim zakochana, ale wolałam spotykać się z nim bez zobowiązań, a także cieszyłam się, że on mając dziewczynę i tak woli spędzać czas ze mną (jak się spotykaliśmy to całowaliśmy się i przytulaliśmy). Często zdarzało się również tak, że w szkole się wyzywaliśmy i się do siebie nie przyznawaliśmy. Ale było i tak że na lekcji miział mnie po ręce lub po nodze. Wszyscy wiedzieli co między nami jest. Jednak w końcu uczucia wzięły górę i chciałam mieć go na wyłączność. Spotykaliśmy się jakiś czas, ale wiedziałam, że on i tak spotyka się z innymi. Wróciliśmy do stałego układu, że ja jestem jego planem B. Raniło mnie to bardzo. To było w 3 gimnazjum. Nie chciałam dłużej tego ciągnąć. I ni stąd ni z owąd zakochałam się w B. koledze z klasy (poprzez zakład, że odbiję go mojej przyjaciółce, kuzynce M. , która kochała się w B. jednak nigdy nie byli parą ani się nie spotykali). I tak spotykałam się z nim jednak i tak ciągnęło mnie do M. i wiedziałam, że uczucie do niego nie minęło. Spędziłam z M. sylwestra i wtedy on mi wyznał miłość. Powiedział, że nie chce żebym była z B. tylko z nim. Wtedy zrozumiałam, że nie chcę już jego uczuć. Wybrałam B., a jego odrzuciłam, ale mimo to się pocałowaliśmy (chociaż byłam już wtedy parą z B.). On się wtedy załamał, ale i tak o mnie walczył. Zerwałam z nim kontakty, ponieważ nie chciałam narażać swojego związku. Pokłóciłam się również z przyjaciółmi, ponieważ uważali, że powinnam wybrać M. mimo, że mnie notorycznie zdradzał. W szkole omijaliśmy się szerokim łukiem. Po skończeniu szkoły nie utrzymywałam z nikim kontaktu. Rok temu, a 3 lata od tamtych wydarzeń, pogodziłam się z dawnymi przyjaciółmi, jednak z M. nadal nie utrzymujemy kontaktu. Często się mijamy i tylko się w siebie wpatrujemy. Ze swoim chłopakiem z gimnazjum, czyli B. jestem nadal (już 4 lata), ale czasem tęsknię za M. Wiem, że on już od 3 lat ma dziewczynę, jednak nie jest z nią szczęśliwy. Ona go ogranicza i ich największym osiągnięciem jest buzi w policzek, co M. bardzo przeszkadza, jednak boi się zostać sam i nie zostawia jej. Ze 2 lata temu rozmawiałam z nim o naszej przyjaźni (przy okazji składania życzeń urodzinowych) i powiedział, że wszystko jest skończone, ale prawie rok temu moja koleżanka (dawna przyjaciółka) rozmawiała z M. o nas i on mówi, że chciałby powrócić do dawnych czasów, jak się spotykaliśmy. Wszyscy dalej się śmieją, że my i tak się zejdziemy. Chciałabym się z nim pogodzić, ale tylko dla koleżeństwa. Jednak obawiam się, że wszystkie uczucia mogą wrócić, a po za tym mój chłopak go nienawidził. (zawsze ze sobą rywalizowali i gdy zaczęłam być z B. świadczyło to że z nim wygrał). Teraz koleżanki chcą zorganizować spotkanie klasowe, jednak ja się obawiam czy na nie iść. Z jednej strony chcę się spotkać z M. a z drugiej wolę żeby zostało jak jest i nie wracać do tamtych czasów. Wiem, że jeżeli się spotkamy to się pogodzimy i możemy odbudować naszą przyjaźń czym możemy zranić swoje drugie połówki (mój chłopak nie akceptuje jego, a jego dziewczyna nie akceptuje mnie). Nie wiem co mam zrobić, bo mam mieszane uczucia co do M. Rozmowa nie wchodzi w grę, ponieważ już tego próbowaliśmy, ale żadne z nas nie jest w stanie powiedzieć wprost co w nas siedzi, a chyba nawet sami nie jesteśmy w stanie tego określić.
160620 Twitter [#Wooyeong] Do wszystkich Czy wiecie, że za Wami teraz tęsknię? _____ Cr. @FS7_official Tłumaczenie PL: TaeJii @TopSecretPoland
fot. Fotolia Patrzyłam na tego niskiego, łysiejącego faceta z nadwagą nie mogąc oprzeć się przeczuciu, że kiedyś poznam go bliżej. „Brrr” – już sama myśl o ponownym spotkaniu i uściśnięciu jego pulchnej dłoni przyprawiała mnie o mdłości. Wszystko mnie w nim odrzucało. Wygląd, sposób mówienia i poruszania się. „A jednak coś będzie na rzeczy…” – przemknęło mi przez głowę, nim przywołałam się do porządku. Mężczyzna podchwycił mój wzrok i przysunął się bliżej. – Może przestańmy zachowywać się tak formalnie, Andrzej jestem – zaproponował i uśmiechnął się od ucha do ucha. – Monika – odpowiedziałam, nie odwzajemniając jego entuzjazmu. – Długo zostanie pani nad morzem? – zapytał. – Jeszcze nie wiem, a teraz muszę już iść… Niestety… – poprawiłam się.– Zatem do zobaczenia, Moniko – wyciągnął pulchną dłoń. – Cześć – pożegnałam się i pośpieszyłam na postój taksówek. Chciałam jak najszybciej zapomnieć o tym wieczorze. Mam dość randek w ciemno Nie wiem, co podkusiło moją przyjaciółkę, żeby swatać mnie na siłę. Podstępem ściągnęła mnie na swoje przyjęcie i zaczęła przedstawiać mężczyznom. O wiele starszym ode mnie, wolnym, zamożnym, ale jednak budzącym odrazę. „To tak, jakbym miała się związać z własnym ojcem. Czy ona zwariowała? Czy mając 35 lat, nie mogę już liczyć na kogoś normalnego? A ten ostatni… Jak mu tam było? Adam? Artur? Andrzej! Ten ostatni był najgorszy. Niski, gruby, śliniący się na mój widok. Cholera. Zadzwonię do niej jutro i jej wygarnę. Za kogo ona mnie ma?” – długo jeszcze nie mogłam się uspokoić, ale następnego ranka nie zadzwoniłam do przyjaciółki. Nie zdążyłam… Obudził mnie kurier kwiatowy i wręczył bukiet ogromnych róż. Wśród kwiatów znalazłam liścik. Wiem, że może to zbyt staromodne i pośpieszne, ale chciałem powiedzieć, że wciąż o Tobie myślę… Andrzej. I tyle. Bez prośby o kontakt. W tej samej chwili zadzwoniła moja komórka. Sądziłam, że to Andrzej, więc zwlekałam z odebraniem. Gdy już podeszłam do aparatu, zobaczyłam numer przyjaciółki. – Jak mogłaś dać mu mój adres?! – zaczęłam, kiedy tylko ktoś po drugiej stronie odebrał telefon. – Ciociu? Mama miała wypadek. Jest w szpitalu – zamiast przyjaciółki usłyszałam głos jej starszego syna. Natychmiast popędziłam. Umieszczono ją na Oddziale Intensywnej Terapii. Była w ciężkim stanie. Opuchnięta, sina i nieprzytomna, w niczym nie przypominała siebie sprzed kilku godzin. – Najpierw rozwód, a teraz to – załamała ręce jej mama. – Zabiorę dzieci do domu – zaproponowałam, widząc, że nie jest w stanie zająć się wnukami. – Na pożegnanie delikatnie pogłaskałam opuchnięte ramię zostałabym przy niej, ale w tej chwili jej dwójka zrozpaczonych dzieci bardziej mnie potrzebowała. Marek, były mąż Jowity, obiecał, że przerwie wakacje z ukochaną na południu Włoch i przyleci do nas najszybciej jak się da, ale mijały dni, a on jakoś się nie pojawiał. Musiałam, więc sama zaopiekować się dziećmi przyjaciółki, jej domem i rodzicami w podeszłym wieku. Jowita nie miała w Gdańsku zbyt wielu znajomych ani rodziny. Przeprowadziła się tutaj po rozwodzie, wykorzystując szansę na lepszą pracę. Za pieniądze po podziale majątku kupiła mały domek na obrzeżach miasta i starała się jakoś wiązać koniec z końcem. Wzięłam zaległy urlop, żeby być przy niej i jej bliskich. Dwoiłam się i troiłam, bo chociaż przyjaciółka szybko dochodziła do siebie po kilku operacjach, to czekała ją jeszcze żmudna rehabilitacja. A na razie niewiele była w stanie zrobić przy sobie. I wtedy z pomocą przyszedł Andrzej. Mimo że odrzucałam jego telefony i nie odpowiadałam na SMS-y, pojawił się pewnego dnia w szpitalu u Jowity. Jak zwykle z bukietem ogromnych róż i szczerą chęcią wsparcia mojej przyjaciółki. Był na każde zawołanie. Woził Jowitę na rehabilitację, odbierał dzieciaki ze szkoły, robił zakupy, pomagał przy drobiazgach. – Nie robi tego dla mnie, tylko dla ciebie. Widzę, jak na ciebie patrzy… – twierdziła moja przyjaciółka. Nie śmiałam się jej przyznać, że choć mężczyzna imponuje mi swoją postawą, to wciąż odrzuca mnie jego wiek i wygląd.– Ma zaledwie 52 lata – Jowita jakby czytała w moich myślach. – Już 52 – odcinałam się. – Ma dorosłe dzieci, którymi nie musisz się zajmować – nie poddawała się. – Ale ja nie chcę faceta z dziećmi i dobrze o tym wiesz. – ripostowałam. – Jest dobrym człowiekiem. – I dlatego mam za niego wyjść? A gdzie miłość? Zakochanie? Endorfiny? – Kiedyś ludzie nie wiązali się z miłości i trwali przy sobie aż po kres. Czekasz na miłość? Zobacz, jak ja skończyłam. – tłumaczyła i trudno było odmówić jej racji, ale ja wiedziałam swoje. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że mogłabym z nim być Na samą myśl o dotykaniu ciała tego człowieka czy całowaniu się z nim zbierało mi się na mdłości. A co byłoby, gdyby przyszło mi spędzić z nim całe życie albo przynajmniej najbliższe 30 lat? „Nigdy w życiu!” – obiecałam sobie, zostawiając Gdańsk i wracającą do zdrowia przyjaciółkę. Z rozdartym sercem wracałam do pracy i swojego życia, ale musiałam zacząć zarabiać. Odwiedzałam Jowitę kilka razy w miesiącu i podczas jednej z takich podróży, w pociągu, poznałam Jacka. Wysoki, zabawny facet koło czterdziestki bez zobowiązań i złych doświadczeń małżeńskich wydał mi się idealnym narzeczonym. Nie przypuszczałam tylko, że to, co biorę za początki poważnego związku, dla niego jest jedynie przygodą. Któregoś wieczora wracając do domu, przechodziłam obok modnej restauracji z ogromnymi oknami. W jednym z nich zobaczyłam Jacka z jakimś dziewczęciem o połowę młodszym ode mnie. Pomyślałam, że to jedna z modelek, z którymi współpracuje, ale kiedy uważniej im się przyjrzałam, zrozumiałam, że łączące ich relacje wychodzą poza znajomość biznesową. Całowali się, nie zważając na obsługę, gości czy mnie, stojącą w deszczu po drugiej stronie okna. Nie, nie zrobiłam sceny, nie przerwałam im, nie urządziłam karczemnej awantury. Odeszłam z godnością, czego bardzo żałuję, bo po Jacku nasze rozstanie spłynęło jak po kaczce. Cierpiałam, a jedyne lekarstwo, jakie przyszło mi do głowy, to podróż do przyjaciółki. Wsiadłam w pociąg i kilka godzin później wpadałam w objęcia Andrzeja. – Przyszedłem zawieźć cię do Jowity – powiedział, odbierając ode mnie bagaż. Nie wiem, czy to wina podróży, zmęczenia czy złych doświadczeń, bo nagle poczułam, jak tracę grunt pod nogami. Oszołomił mnie zapach jego wody toaletowej, dotyk, pełne ciepła spojrzenie… – Monika, już dobrze, zemdlałaś, ale wracasz do nas – ocknęłam się w jego ramionach. – Andrzej… – spojrzałam na niego gotowa przepraszać za swoje zachowanie. Nie zamknął mi ust pocałunkiem, ani nie wyznał mi miłości. Zamiast tego pomógł wstać i zaprowadził do samochodu, a w domu Jowity zaparzył herbaty, i poczęstował kolacją. Początkowo nie zdziwiło mnie jego zachowanie, ale kiedy po północy wciąż nie zbierał się do odjazdu, zaczęłam się zastanawiać, czy nie chce mi czegoś powiedzieć.– Andrzej tu zostanie – wyznała przyjaciółka, rumieniąc się, a ja omal nie zemdlałam po raz kolejny. – Wszystko w porządku? – zapytała, widząc, jak zbladłam. – Nie spodziewałam się, że wy… Przepraszam… Chciałam uciec stamtąd jak najdalej. Zamiast tego jednak grałam rolę uradowanej szczęściem przyjaciółki. Jakimś cudem wytrzymałam do niedzielnego wieczora. Na pociąg odwiózł mnie Andrzej. Zrobiłam ogromny błąd – Długo marzyłem o tobie – wyznał mi, kiedy parkowaliśmy pod budynkiem dworca. – Ale w końcu zrozumiałem, że nie mam u ciebie szans. Jesteś stworzona dla innych mężczyzn. Bardziej pewnych siebie, przebojowych – westchnął. – Nieprawda, Andrzeju – przerwałam mu. – Po prostu byłam głupia… – rzuciłam, wyskakując z jego samochodu. Intuicja mnie nie myliła. Coś złączyło mnie na zawsze z Andrzejem, ale tym czymś nie było uczucie, a przyjaciółka. Nigdy więcej nie wróciliśmy do tej rozmowy, choć bywa, że gdy zostajemy sami, czujemy się nieswojo. Nadrabiamy miną, wiedząc, że nie możemy zranić Jowity. Więcej listów do redakcji: „Mój ojciec ma 51 lat i romans z dziewczyną, która ma 21 lat. A moja biedna mama niczego się nie domyśla”„Poślubiłam wdowca z dwiema córkami i... wredną matką zmarłej żony, która buntuje przeciwko mnie dzieci”„Moja żona jest w ciąży, ale nie ja jestem ojcem. Nie sypiam z nią od 2 lat”
Tłumaczenia w kontekście hasła "Tęsknię tak za" z polskiego na angielski od Reverso Context: Tęsknię tak za Tobą, chyba już wiesz. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate
odrzuciłam go a teraz tęsknię
